Informacje podatkowe to nie czynności sprawdzające

Fiskus nie ma prawa pozyskiwania od podatników dodatkowych wyjaśnień w zakresie zawieranych transakcji czy też żądania od nich składania jakichkolwiek oświadczeń.

Ordynacja podatkowa (dalej: o.p.) daje polskim organom podatkowym liczne narzędzia do pozyskania od podatnika informacji / dokumentów oraz sprawdzenia poprawności jego rozliczeń. Chociaż do najbardziej znanych i najczęściej stosowanych trybów należą czynności sprawdzające oraz kontrola podatkowa, to należy pamiętać, że nie są to jedyne instrumenty. W ostatnim czasie organy podatkowe dostrzegły bowiem możliwość pozyskiwania danych również na podstawie przepisów rozdziału 11 ordynacji podatkowej, czyli tzw. informacji podatkowych (art. 82 o.p. i następne). Co niepokojące, zakres zgłaszanych żądań niestety nie zawsze jest jednak zgodny z przepisami prawa podatkowego.

Tylko podstawowe dane

Instytucja informacji podatkowych od momentu wprowadzenia jej do ordynacji podatkowej aż do chwili obecnej nie była przedmiotem rewolucyjnych zmian (nie licząc przeniesienia obowiązków raportowania nałożonych na banki i inne instytucje finansowe do całkowicie odrębnej ustawy). W uproszczeniu można zatem wskazać, że jej nadrzędnym celem jest pozyskiwanie przez fiskusa generalnych, podstawowych informacji o zdarzeniach, które mogą mieć wpływ na obowiązki podatkowe krajowych podatników. Jako przykład można tutaj wskazać informacje o umowach zawartych z nierezydentami w rozumieniu prawa dewizowego, czyli formularze ORD-U (art. 82 § 1 pkt 2 o.p.),...